BOŞLUĞA VERİLEN KULAK

"Felaket unutuşun yanındadır; belleksiz unutuş, iz bırakmamış olanın kımıltısız bir şekilde geri çekilişi -belki de anımsanamaz olan; unutuşla anımsamak, yeniden dışarısı."

Maurice Blanchot

Genellikle travmanın büyük bir gürültüyle geldiğini sanırız. Oysa psikanaliz ile görürüz ki, asıl felaket "söze dökülmeyen"dedir.

Lacan’ın Gerçek (le Réel) dediği şey, simgesel düzene —yani dile ve belleğe— girmeyi reddedendir. Bir anı olarak kaydedilmeyen, bir "iz" bırakmayan, dolayısıyla hatırlanamayan ama ısrarla geri dönen o şey. Blanchot buna "belleksiz unutuş" diyor.

Analiz odasında duyulan şey, her zaman hatırlananlar değildir. Bazen, öznenin hikayesindeki o "kımıltısız geri çekiliş"e, hiç yazılmamış olanın yarattığı boşluğa kulak veririz. Çünkü felaket, olan bitende değil; olanın dile gelmeyi reddettiği o sessiz yarıkta ikamet eder.

Unutuşla anımsamak; o yarığı kapatmaya çalışmak değil, yarığın kenarında durabilme cesaretidir.

KAYNAKÇA

Blanchot, M. (2017). Felaket Yazılar. Monokl.